Als Roos tijdens haar huwelijk met Mark thuisbleef om te zorgen voor het huishouden en de kinderen, en zij tijdens hun feitelijke scheiding niet onmiddellijk werk vindt, kan zij via de rechter vragen dat Mark haar alimentatie betaalt. Ook na de echtscheiding kan zij een uitkering krijgen, maximaal voor een periode gelijk aan de duur van het huwelijk.

Als Roos thuisblijft voor de kinderen ondervindt zij daar op termijn de gevolgen van bij een eventuele werkloosheidsuitkering of bij haar pensioen. Bij tijdskrediet of loopbaanonderbreking wordt slechts een beperkte periode gelijkgesteld met gewerkte dagen. Dat kan betekenen dat Roos, na een lange periode van tijdskrediet of loopbaanonderbreking, slechts recht krijgt op de laagste uitkeringen als zij werkloos wordt. Bovendien valt zij sneller binnen de groep van langdurig werklozen die bedreigd kunnen worden met een uitsluiting uit de werkloosheidsuitkering.

Als Roos één jaar thuisblijft en niet buitenshuis gaat werken, verliest zij zo’n 50 euro per maand aan pensioenrechten. Stel dat zij na haar 65ste verjaardag (wettelijke pensioenleeftijd) nog 20 jaar leeft, dan verliest zij in totaal dus 12 000 euro: 50 euro x 12 maanden (één jaar thuisblijven) x 20 jaar pensioen = 12 000 euro.

Als Mark en Roos getrouwd zijn, hebben zij een fiscaal voordeel als Roos thuis zou blijven voor de kinderen. Door de werking van het ‘huwelijksquotiënt’ en het ‘meewerkinkomen’ betalen zij als koppel minder belastingen. Als Mark veel verdient, kan hij een deel van zijn inkomen fiscaal toewijzen aan Roos en dat deel zo laten belasten op haar naam en aan een lager tarief. Als Mark als zelfstandige werkt, kan hij een ‘meewerkinkomen’ toewijzen aan Roos, en zo minder belastingen betalen. Voorwaarde is wel dat Roos ook effectief meehelpt.